dinsdag 28 augustus 2012
woensdag 22 augustus 2012
Het is (meestal) stil in Porto
Het is even wennen om alleen aan boord te zijn, nadat we een paar maanden onafgebroken met z'n drietjes op een kluitje geleefd hebben. Ik heb opeens alle tijd om dingen te doen, in plaats van de twee uur per dag wanneer Jesse zijn middagslaapje doet. Maar alle tijd hebben is nog niet hetzelfde als alle tijd goed besteden. De eerste dagen ben ik erg inefficient, ik doe duidelijk meer wanneer de deadline het wakker worden van Jesse is... Het helpt ook niet dat ik bijna niet kan slapen. De haven ligt mooi beschut, maar zeker als het even heeft geregend (de Douro is honderden kilometers lang) dan kan de stroming hier fors zijn en het getrek aan de touwen zorgt er vervolgens voor dat mijn ogen weer open gaan. Met name vlak na hoogwater gaat het goed los. De Douro is echter wel erg mooi, mijn bijna dagelijkse wandeling naar de stad vroeg in de ochtend is een feestje.
Ondertussen genieten Jesse en Nicole van het warme weer in Nederland, en dan met name ook het warme water van het zwembad. Samen met de vele mensen die langskomen, zoals Mimi hieronder. Jesse is inmiddels kapitein van een eigen boot, en schijnt (ik geloof er niets van natuurlijk) met bandjes om los te kunnen zwemmen. Hopelijk dat we met de grote boot ook snel in wamer water terecht gaan komen, want ik spring er voor mijn plezier voorlopig nog niet in. Al hebben de klapschroeven al zoveel aangroei dat we er binnenkort toch aan moeten geloven ben ik bang.
De haven waar we nu liggen (Douro Marina) is nieuw, niet veel boten zijn op de hoogte van de mogelijkheid om hier te stoppen. Degenen die deze blog lezen inmiddels wel, en na een gezellige borrel met de vertrekkende Utopia en Spirit komen de volgende dag de Pooh van Hennie (met opstapper Hugo) en de Mathiba met Jacques en Akke aanvaren. Hennie organiseert dit jaar voor de eerste keer de Zeilen Atlantische Toertocht, de Mathiba is een van de deelnemers. Later op de dag doen we een gezellig drankje bij mij aan boord, om later nog uit eten te gaan in het lokale (Gaia) toprestaurant.
De volgende dag ben ik natuurlijk wel erg benieuwd naar de Pooh, het 18 meter lange aluminium schip dat Hennie zelf gebouwd heeft en ook vaak lezingen over geeft. Dus drinken we daar ook nog wat.
Inmiddels zijn alle Hollanders verdwenen en ik maak me op voor wat laatste klusjes voordat ik zaterdag naar Nederland vlieg. Maar niet na eerst een lekkere capuccino op het terras met mooi uitzicht op de riviermonding te drinken.
Vrijdag ligt overigens de nieuwe Zeilen (nummer 9, de HISWA-editie) in de winkel, die moeten jullie zeker allemaal kopen aangezien er een door ons geschreven verhaal ("Vertrekken op twee rompen") opgenomen is over de aanloop naar ons vertrek afgelopen mei.
Ondertussen genieten Jesse en Nicole van het warme weer in Nederland, en dan met name ook het warme water van het zwembad. Samen met de vele mensen die langskomen, zoals Mimi hieronder. Jesse is inmiddels kapitein van een eigen boot, en schijnt (ik geloof er niets van natuurlijk) met bandjes om los te kunnen zwemmen. Hopelijk dat we met de grote boot ook snel in wamer water terecht gaan komen, want ik spring er voor mijn plezier voorlopig nog niet in. Al hebben de klapschroeven al zoveel aangroei dat we er binnenkort toch aan moeten geloven ben ik bang.
De haven waar we nu liggen (Douro Marina) is nieuw, niet veel boten zijn op de hoogte van de mogelijkheid om hier te stoppen. Degenen die deze blog lezen inmiddels wel, en na een gezellige borrel met de vertrekkende Utopia en Spirit komen de volgende dag de Pooh van Hennie (met opstapper Hugo) en de Mathiba met Jacques en Akke aanvaren. Hennie organiseert dit jaar voor de eerste keer de Zeilen Atlantische Toertocht, de Mathiba is een van de deelnemers. Later op de dag doen we een gezellig drankje bij mij aan boord, om later nog uit eten te gaan in het lokale (Gaia) toprestaurant.
De volgende dag ben ik natuurlijk wel erg benieuwd naar de Pooh, het 18 meter lange aluminium schip dat Hennie zelf gebouwd heeft en ook vaak lezingen over geeft. Dus drinken we daar ook nog wat.
Inmiddels zijn alle Hollanders verdwenen en ik maak me op voor wat laatste klusjes voordat ik zaterdag naar Nederland vlieg. Maar niet na eerst een lekkere capuccino op het terras met mooi uitzicht op de riviermonding te drinken.
Vrijdag ligt overigens de nieuwe Zeilen (nummer 9, de HISWA-editie) in de winkel, die moeten jullie zeker allemaal kopen aangezien er een door ons geschreven verhaal ("Vertrekken op twee rompen") opgenomen is over de aanloop naar ons vertrek afgelopen mei.
maandag 13 augustus 2012
De boot heeft een maand vakantie in Porto
Aangezien Nicole en Jesse vanochtend in het vliegtuig naar Amsterdam stappen varen we de afgelopen dagen lekker door. We laten Jesse elke ochtend uit in één of meerdere speeltuinen (er is altijd wel een kleine Spanjaard of Portugees te vinden die wil voetballen), en varen vervolgens tijdens zijn middagslaapje weer een stuk verder.
Van Baiona gaan we naar Viano do Castelo, we varen op met Christien, een Belgische solozeilster op haar Kumbi. We bezoeken het leuke stadje, en door de vele dichte mist die ook zo weer kan verdwijnen levert het mooie plaatjes op. We liggen rustig aan de rivier bij de jachthaveningang, en als 's morgens een andere Nederlandse boot aan komt varen, de Utopia, gooien wij net weer los richting Povoa de Varzim.
De tocht is erg mistig, maar met een goede afstelling van de radar kunnen we zelfs de kleinste visvlaggetjes zien. Bij deze een foto van een visvlaggetje, speciaal voor Mimi die zich afvroeg wat dat was toen Nicole dat in een sms vermeldde...
In Povoa worden we hartelijk welkom geheten door verschillende solozeilers, sommigen liggen er inmiddels al meer dan 5 jaar. Het is een gemoedelijke haven, alleen wat ons betreft net iets te ver van het dorp. Ook nu besluiten we om de volgende dag weer verder te varen, na het doen van wat goedkope wasjes. De bestemming is Leixoes, tevens een mogelijke haven voor het 'parkeren' van de boot voor ongeveer een maand. Wanneer we de haven vanaf zee naderen en we de grote zeeschepen zien liggen naast waar wij zouden moeten afmeren besluiten we om door te varen naar Porto. De nieuw geopende marina aldaar, Douro Marina, is ons door meerdere mensen aangeraden, en we hebben allesbehalve spijt wanneer we daar aankomen. We liggen zeer beschut aan het eind van de rivier, op (flinke) loopafstand van de stad. De staf is zeer behulpzaam, en dus reken ik meteen af voor een maand.
Vanochtend om vijf uur staat de taxi klaar waarmee ik Nicole en Jesse naar het vliegveld breng. We hebben Jesse goed voorbereid, dus hij snapt dat papa met een ander vliegtuig komt. Een paar uur en een lange wandeling later ben ik weer op de boot, en zijn zij aangekomen in Eindhoven.
De komende dagen aan boord staan in het teken van een lange kluslijst, vandaag spreek ik al het nodige motoronderhoud door met de monteur en ruim ik de boot op. Veel meer zal er niet gebeuren, daarvoor was de afgelopen nacht iets te kort...
Van Baiona gaan we naar Viano do Castelo, we varen op met Christien, een Belgische solozeilster op haar Kumbi. We bezoeken het leuke stadje, en door de vele dichte mist die ook zo weer kan verdwijnen levert het mooie plaatjes op. We liggen rustig aan de rivier bij de jachthaveningang, en als 's morgens een andere Nederlandse boot aan komt varen, de Utopia, gooien wij net weer los richting Povoa de Varzim.
De tocht is erg mistig, maar met een goede afstelling van de radar kunnen we zelfs de kleinste visvlaggetjes zien. Bij deze een foto van een visvlaggetje, speciaal voor Mimi die zich afvroeg wat dat was toen Nicole dat in een sms vermeldde...
In Povoa worden we hartelijk welkom geheten door verschillende solozeilers, sommigen liggen er inmiddels al meer dan 5 jaar. Het is een gemoedelijke haven, alleen wat ons betreft net iets te ver van het dorp. Ook nu besluiten we om de volgende dag weer verder te varen, na het doen van wat goedkope wasjes. De bestemming is Leixoes, tevens een mogelijke haven voor het 'parkeren' van de boot voor ongeveer een maand. Wanneer we de haven vanaf zee naderen en we de grote zeeschepen zien liggen naast waar wij zouden moeten afmeren besluiten we om door te varen naar Porto. De nieuw geopende marina aldaar, Douro Marina, is ons door meerdere mensen aangeraden, en we hebben allesbehalve spijt wanneer we daar aankomen. We liggen zeer beschut aan het eind van de rivier, op (flinke) loopafstand van de stad. De staf is zeer behulpzaam, en dus reken ik meteen af voor een maand.
Vanochtend om vijf uur staat de taxi klaar waarmee ik Nicole en Jesse naar het vliegveld breng. We hebben Jesse goed voorbereid, dus hij snapt dat papa met een ander vliegtuig komt. Een paar uur en een lange wandeling later ben ik weer op de boot, en zijn zij aangekomen in Eindhoven.
De komende dagen aan boord staan in het teken van een lange kluslijst, vandaag spreek ik al het nodige motoronderhoud door met de monteur en ruim ik de boot op. Veel meer zal er niet gebeuren, daarvoor was de afgelopen nacht iets te kort...
woensdag 8 augustus 2012
Een iets ander plan voor de komende weken
Terwijl ik Jesse in bed leg voor zijn middagslaapje, gooit Yme alvast los om naar San Vincente del Mar te zeilen. Dit plaatsje hebben we met Gitte en Eric uiteindelijk toch niet aangedaan, omdat een ligplaats in de haven heel duur was en wij toen vanwege de verwachtte wind geen zin hadden om te ankeren. Dat hebben wij nu wel. We leggen de boot op een adembenemend mooie plek voor anker, met groepen spelende dolfijnen om ons heen.
Na aan boord te hebben gedineerd, roeien we met de bijboot naar de kant voor een ijsje. Op de weg terug varen we nog even langs onze buurboot, de Spirit van de Nederlanders Mieke en Theo Rutten. Een Contest 46 die we eerder ook al in Combarro zagen liggen. Jesse, die al dagen weinig anders wil drinken dan zijn melk, laat zich de appelsap goed smaken. 'Meer, meer', 'lekker, lekker'. Ook heeft hij de grootste lol met Marijke, die samen met haar man Lino voor twee weken aan boord is op de Spirit.
Het is een rustige nacht en we slapen goed. Jesse slaapt standaard een uurtje langer als we voor anker liggen, dus wellicht een goede reden om wat vaker te ankeren. Het water ziet er zo mooi uit, helder en schoon, dat vraagt om erin te springen. De 19 graden lokt wat minder. Maar ik waag het erop. Eerst mijn ene teen, dan mijn andere, dan beide voeten, kuiten en vervolgens tot mijn middel. Brrr, wat is het koud. Jesse en Yme kijken aanmoedigend toe. "Zwemmen!" zegt Jesse. Doet ze het, of doet ze het niet.
Na een keer in het water te zijn geweest en binnen drie seconden weer op de boot te zijn geklommen, gaat de knop om en zwem ik met de reddingsboei naar het strand. Hoe ondieper het water wordt, hoe warmer het wordt, op het eind voelt het zelfs als een warm bad.
Yme en Jesse volgen met de bijboot, die gelijk een grote poetsbeurt krijgt. We lunchen bij een grappig tentje. San Vincente is een heerlijke vakantieplek, met veel hotels en minstens twee campings. De stranden hebben fijn zand en zijn zeer schoon. Wij voelen ons hier de koning te rijk.
Het nieuws uit Nederland wat betreft mijn vader is minder goed. Het ziet er niet naar uit dat hij volgende week het vliegtuig naar Spanje kan nemen, dus wij besluiten dan maar zelf naar Nederland te gaan. Jesse en ik hebben een ticket voor aankomende maandag van Porto naar Eindhoven, Yme volgt een week later zodat hij eerst nog wat tijd heeft om de steeds langer wordende to-do-lijst weg te werken. Opeens bekruipt ons een gevoel van haast, we hebben een plan, we hebben een doel. Dit voelt heel raar. We halen het anker op en varen naar Baiona. Op zee is het mistig, heel mistig. We varen op de AIS, de radar en ons gehoor. Op de AIS zien we dat er een groot vrachtschip in de buurt is, maar dan zien we een groep kanoërs. Levensgevaarlijk, vinden wij. Ik vind dat we in hun buurt moeten blijven tot het grote vrachtschip voorbij is. We controleren op de AIS de positie en zien dat het vrachtschip veilig achterlangs zal kruisen.
Jesse is inmiddels lekker vroeg in slaap gevallen (letterlijk) nadat hij z'n middagslaapje heeft geweigerd. Van links en rechts klinken verschillende misthoorns. Er nadert een boot, althans dat kunnen we zien op de AIS. Opeens horen wij een toeter, heel dichtbij. Ik beantwoord het geluid door ook op onze toeter te blazen. (Dank voor dit praktische cadeau voor Jesse, Jarmila ;-)) Nog voor ik de camera heb kunnen pakken is de boot alweer uit het zicht. Dan hoor ik weer een motorgeluid, rechtsachter. Plots zien wij een speedboot met onverantwoord hoge snelheid op ons afvaren. De radar ziet deze pas heel laat en hij heeft ook geen AIS. Gelukkig ziet de jongeman achter het stuur ons net op tijd en neemt gas terug en een flinke bocht. Dit ging net goed. Als we Baiona binnenvaren hebben we weer zicht.
Morgen gaan we de planning voor de komende dagen maar eens maken om te bezien waar we de boot voor een week of drie veilig kunnen laten liggen. De ria's laten we nu achter ons. Wel jammer, want er komen net een aantal Nederlandse 'vertrekkers met kinderen' aan. Die zullen we dus pas in Portugal treffen.
Na aan boord te hebben gedineerd, roeien we met de bijboot naar de kant voor een ijsje. Op de weg terug varen we nog even langs onze buurboot, de Spirit van de Nederlanders Mieke en Theo Rutten. Een Contest 46 die we eerder ook al in Combarro zagen liggen. Jesse, die al dagen weinig anders wil drinken dan zijn melk, laat zich de appelsap goed smaken. 'Meer, meer', 'lekker, lekker'. Ook heeft hij de grootste lol met Marijke, die samen met haar man Lino voor twee weken aan boord is op de Spirit.
Het is een rustige nacht en we slapen goed. Jesse slaapt standaard een uurtje langer als we voor anker liggen, dus wellicht een goede reden om wat vaker te ankeren. Het water ziet er zo mooi uit, helder en schoon, dat vraagt om erin te springen. De 19 graden lokt wat minder. Maar ik waag het erop. Eerst mijn ene teen, dan mijn andere, dan beide voeten, kuiten en vervolgens tot mijn middel. Brrr, wat is het koud. Jesse en Yme kijken aanmoedigend toe. "Zwemmen!" zegt Jesse. Doet ze het, of doet ze het niet.
Na een keer in het water te zijn geweest en binnen drie seconden weer op de boot te zijn geklommen, gaat de knop om en zwem ik met de reddingsboei naar het strand. Hoe ondieper het water wordt, hoe warmer het wordt, op het eind voelt het zelfs als een warm bad.
Yme en Jesse volgen met de bijboot, die gelijk een grote poetsbeurt krijgt. We lunchen bij een grappig tentje. San Vincente is een heerlijke vakantieplek, met veel hotels en minstens twee campings. De stranden hebben fijn zand en zijn zeer schoon. Wij voelen ons hier de koning te rijk.
Het nieuws uit Nederland wat betreft mijn vader is minder goed. Het ziet er niet naar uit dat hij volgende week het vliegtuig naar Spanje kan nemen, dus wij besluiten dan maar zelf naar Nederland te gaan. Jesse en ik hebben een ticket voor aankomende maandag van Porto naar Eindhoven, Yme volgt een week later zodat hij eerst nog wat tijd heeft om de steeds langer wordende to-do-lijst weg te werken. Opeens bekruipt ons een gevoel van haast, we hebben een plan, we hebben een doel. Dit voelt heel raar. We halen het anker op en varen naar Baiona. Op zee is het mistig, heel mistig. We varen op de AIS, de radar en ons gehoor. Op de AIS zien we dat er een groot vrachtschip in de buurt is, maar dan zien we een groep kanoërs. Levensgevaarlijk, vinden wij. Ik vind dat we in hun buurt moeten blijven tot het grote vrachtschip voorbij is. We controleren op de AIS de positie en zien dat het vrachtschip veilig achterlangs zal kruisen.
Jesse is inmiddels lekker vroeg in slaap gevallen (letterlijk) nadat hij z'n middagslaapje heeft geweigerd. Van links en rechts klinken verschillende misthoorns. Er nadert een boot, althans dat kunnen we zien op de AIS. Opeens horen wij een toeter, heel dichtbij. Ik beantwoord het geluid door ook op onze toeter te blazen. (Dank voor dit praktische cadeau voor Jesse, Jarmila ;-)) Nog voor ik de camera heb kunnen pakken is de boot alweer uit het zicht. Dan hoor ik weer een motorgeluid, rechtsachter. Plots zien wij een speedboot met onverantwoord hoge snelheid op ons afvaren. De radar ziet deze pas heel laat en hij heeft ook geen AIS. Gelukkig ziet de jongeman achter het stuur ons net op tijd en neemt gas terug en een flinke bocht. Dit ging net goed. Als we Baiona binnenvaren hebben we weer zicht.
Morgen gaan we de planning voor de komende dagen maar eens maken om te bezien waar we de boot voor een week of drie veilig kunnen laten liggen. De ria's laten we nu achter ons. Wel jammer, want er komen net een aantal Nederlandse 'vertrekkers met kinderen' aan. Die zullen we dus pas in Portugal treffen.
dinsdag 7 augustus 2012
Met Ashu en Elles via Cies weer thuiskomen in Combarro
Jesse heeft twee dagen met veel slaap nodig om bij te komen van tien dagen optrekken met nichtje Lotte. Wij hebben zelf ook weer even wat tijd nodig om de boot op orde te krijgen, en dan met name het wegwerken van de inmiddels grote hoop aan vuile was. In Spanje zijn wasmachines bij de jachthaven echter een zeldzaamheid gebleken tot nu toe. Dus werken we ook aan onze conditie door de kinderwagen vol te stouwen en vervolgens 30 minuten bergop te wandelen om een middagje door te kunnen brengen in een mooie doe-het-zelf wasserette (uiteindelijk via Facebook gevonden). Ook nemen we voorlopig echt afscheid van de Cedo Nulli die bezoek op gaan halen in Porto. Natuurlijk niet na eerst nog een klein borreltje te doen bij Nicole en Joris aan boord. Waar Jesse zich vergaapt aan hun grote TV, en Nicole onder de indruk is van de goed georganiseerde medische kit en waterdichte meeneemtas voor noodgevallen.
Elles heeft voor de veertigste verjaardag van Ashu (vandaag, gefeliciteerd!) als verrassing geregeld dat ze bij ons langskomen voor een weekend meevaren, bij voorkeur met zon, mooie plekjes en lekkere drankjes.
Jesse mag dus weer naar het treinstation om ze daar op te halen, de namen van Ashu en Elles zitten er gelukkig ook snel weer in. Jesse rent wat af de eerste avond, met vooral Elles, en we zoeken (en vinden) een prima plekje voor tapas en ijs.
De volgende ochtend gooien we los voor wederom een bezoek aan de Cies eilanden. We zien zowaar dolfijnen (zwarte stipje op de foto) bij het verlaten van Vigo, dat compenseert, met name voor Elles, voorlopig het gebrek aan zon ;-). Wij zelf vinden wat minder zon eigenlijk best wel weer even lekker.
Het plan is om in ieder geval te lunchen in de baai en een mooie wandeling te maken over het eiland. Afhankelijk van het weer en de deining blijven we de nacht liggen of varen we door naar de ria Aldan. Aangezien het wat regenachtig is wanneer we aankomen en Jesse en ik een ongepland lange siësta houden, duurt het tot het begin van de avond voordat we aan wal gaan. Na enige strubbeling om de bijboot op het strand te krijgen zonder een natte broek te krijgen (niet gelukt). We drinken wat op een terrasje dat we vanaf de boot al goed hebben zien liggen en kunnen horen. Het blijkt ook vol te zitten met dronken Spanjaarden en die doen rare dingen.
De boot ligt heerlijk rustig, en redelijk ver van die piraten in nudistenkleding, dus gaan we op zoek naar het andere restaurant op het eiland, op de camping, voor een hapje eten. Uiteraard gaat de keuken pas om half tien open, we behelpen ons met wat tortilla en stokbrood. En een magnetron om het potje voor Jesse op te warmen. Op de weg terug kunnen wij eindelijk eens als gezinnetje op de foto, met op de achtergrond de zon die wegzakt in de Atlantische Oceaan.
In tegenstelling tot de vorige keer in deze baai hebben we een heerijk rustige nacht en ontwaken we pas tegen negenen uit onze coma. We wachten het tij af voor wat stroom mee alvorens we motorzeilend (het zeilen mag geen naam hebben) een mooi tochtje maken naar Combarro. We lunchen in het oude stadje en Nicole is blij dat Elles en Ashu er zijn, want ze proberen de raarste dingen uit (inktvis, mosselen, sardientjes met kop en al). Na een ijsje op het strand, is het weer tijd om afscheid te nemen. We zien ze weer over een paar weken bij hun huwelijk in Amsterdam.
Combarro voelt na ons laatste bezoek met Gitte, Eric en Lotte al bijna als thuiskomen. Het is niet dat de haven zo bijzonder sfeervol is, maar het zijn met name het oude dorp en het grote plein met aangrensende speeltuin en terrasjes die het erg leuk maken. Jesse speelt en voetbalt ('ballen schoppen') al snel weer met de lokale jeugd en ook de volgende ochtend is het genieten van de rustige sfeer wanneer we brood gaan halen bij de bakker en een cappucino bestellen.
Als een stel feestende Spanjaarden (dat doen ze naar eigen zeggen van 1 juli tot 1 spetember) dan ook nog eens Jesse live gaan toezingen op de steiger naast onze boot is het helemaal af. Alleen het dansen in de armen van een Spaanse dame wordt al snel wat teveel voor Jesse, langzaam trekken z'n lippen krom de verkeerde kant op en dan is het weer tijd voor papa of mama. Een enkele Spanjaard durft vervolgens toch nog even te vragen of ze een kijkje op onze boot kunnen nemen, het verhaal van onze reis maakt de tongen los. Al is daar niet veel meer voor nodig gezien de lading lege flessen.
Vandaag vertrekken we als het goed is weer richting de ria de Arousa, daar hebben we de vorige keer iets te weinig tijd kunnen doorbrengen.
Elles heeft voor de veertigste verjaardag van Ashu (vandaag, gefeliciteerd!) als verrassing geregeld dat ze bij ons langskomen voor een weekend meevaren, bij voorkeur met zon, mooie plekjes en lekkere drankjes.
Jesse mag dus weer naar het treinstation om ze daar op te halen, de namen van Ashu en Elles zitten er gelukkig ook snel weer in. Jesse rent wat af de eerste avond, met vooral Elles, en we zoeken (en vinden) een prima plekje voor tapas en ijs.
De volgende ochtend gooien we los voor wederom een bezoek aan de Cies eilanden. We zien zowaar dolfijnen (zwarte stipje op de foto) bij het verlaten van Vigo, dat compenseert, met name voor Elles, voorlopig het gebrek aan zon ;-). Wij zelf vinden wat minder zon eigenlijk best wel weer even lekker.
Het plan is om in ieder geval te lunchen in de baai en een mooie wandeling te maken over het eiland. Afhankelijk van het weer en de deining blijven we de nacht liggen of varen we door naar de ria Aldan. Aangezien het wat regenachtig is wanneer we aankomen en Jesse en ik een ongepland lange siësta houden, duurt het tot het begin van de avond voordat we aan wal gaan. Na enige strubbeling om de bijboot op het strand te krijgen zonder een natte broek te krijgen (niet gelukt). We drinken wat op een terrasje dat we vanaf de boot al goed hebben zien liggen en kunnen horen. Het blijkt ook vol te zitten met dronken Spanjaarden en die doen rare dingen.
De boot ligt heerlijk rustig, en redelijk ver van die piraten in nudistenkleding, dus gaan we op zoek naar het andere restaurant op het eiland, op de camping, voor een hapje eten. Uiteraard gaat de keuken pas om half tien open, we behelpen ons met wat tortilla en stokbrood. En een magnetron om het potje voor Jesse op te warmen. Op de weg terug kunnen wij eindelijk eens als gezinnetje op de foto, met op de achtergrond de zon die wegzakt in de Atlantische Oceaan.
In tegenstelling tot de vorige keer in deze baai hebben we een heerijk rustige nacht en ontwaken we pas tegen negenen uit onze coma. We wachten het tij af voor wat stroom mee alvorens we motorzeilend (het zeilen mag geen naam hebben) een mooi tochtje maken naar Combarro. We lunchen in het oude stadje en Nicole is blij dat Elles en Ashu er zijn, want ze proberen de raarste dingen uit (inktvis, mosselen, sardientjes met kop en al). Na een ijsje op het strand, is het weer tijd om afscheid te nemen. We zien ze weer over een paar weken bij hun huwelijk in Amsterdam.
Combarro voelt na ons laatste bezoek met Gitte, Eric en Lotte al bijna als thuiskomen. Het is niet dat de haven zo bijzonder sfeervol is, maar het zijn met name het oude dorp en het grote plein met aangrensende speeltuin en terrasjes die het erg leuk maken. Jesse speelt en voetbalt ('ballen schoppen') al snel weer met de lokale jeugd en ook de volgende ochtend is het genieten van de rustige sfeer wanneer we brood gaan halen bij de bakker en een cappucino bestellen.
Als een stel feestende Spanjaarden (dat doen ze naar eigen zeggen van 1 juli tot 1 spetember) dan ook nog eens Jesse live gaan toezingen op de steiger naast onze boot is het helemaal af. Alleen het dansen in de armen van een Spaanse dame wordt al snel wat teveel voor Jesse, langzaam trekken z'n lippen krom de verkeerde kant op en dan is het weer tijd voor papa of mama. Een enkele Spanjaard durft vervolgens toch nog even te vragen of ze een kijkje op onze boot kunnen nemen, het verhaal van onze reis maakt de tongen los. Al is daar niet veel meer voor nodig gezien de lading lege flessen.
Vandaag vertrekken we als het goed is weer richting de ria de Arousa, daar hebben we de vorige keer iets te weinig tijd kunnen doorbrengen.
woensdag 1 augustus 2012
Abonneren op:
Posts (Atom)