Een dag met twee gezichten…

De wekker hebben we om kwart voor vijf gezet, maar we worden uit onszelf al om tien over half vijf wakker. Wat een timing. Buiten is het al licht. De Belgische en Franse boot vertrekken ook. We varen de River Dart uit, Yme hijst de zeilen, en we laten het sprookjesachtige Dartmouth achter. Koers naar Falmouth. Het lijkt een prachtige dag te worden. De voorspellingen zijn goed, al zouden we de wind liever wat minder van voren hebben.  Maar na een paar dagen Dartmouth begon het toch weer te kriebelen...

De tocht begint prima. We zeilen snel op het grootzeil en de fok, de motoren staan uit. De zee is helaas wat onrustiger dan voorspeld, maar ik voel me goed en lig in de salon op de bank. Jesse ligt nog steeds heerlijk in zijn hut te slapen. Na het ronden van Start Point wordt het heel erg onrustig vanwege alle stroomrafelingen en de deining. In golven van zo’n twee meter (gevoelsmatig zeg ik vier!!!) stampen we vooruit. Dan opeens hoor ik een harde knal, alsof er iets van het dak losschiet. Jesse slaapt nog steeds door alles heen. Yme meldt dat er een stopper is losgebroken van het dak, dat hij een van de motoren gaat starten, de fok zal inrollen en dat wij naar de eerstvolgende haven gaan omdat hij geen zin heeft een dag lang zo tegen wind en golven in te varen. Die haven is Salcombe.

De zee wordt nog onstuimiger en de wind is van tijd tot tijd ruim boven de twintig knopen, recht op de neus. Net als de stroom. Yme roept naar binnen dat hij hulp nodig heeft. Gelukkig slaapt Jesse nog steeds. De zekering van het anker is losgeschoten, dus Yme wil naar voren om dit te fiksen. Een rondzwaaiend anker hebben we liever niet... Op het moment dat ik boven bij de stuurstand sta, zijn we net op de top van een golf en zie ik de afgrond. De stuurstand zit zo’n drie meter boven de waterlijn, plus de gevoelsmatige vier meter van de golven, is dit voor iemand met hoogtevrees heel hoog. Hetzelfde gevoel dat je in de Efteling krijgt op het punt dat de achtbaanwagentjes na langzaam omhoog te zijn gegaan, zich even op een recht stuk bevinden, alvorens zich in de diepte storten. Waarom ben ik hieraan begonnen? En nu wil Yme ook nog naar voren, naar het anker, terwijl ik de boot dan door deze enorme golven moet manouvreren. In een flits zie ik Yme over de reling gaan. Ik verlies even de macht over mijn emoties en zeg dan resoluut: “Als er iemand naar voren moet , dan ben ik het!”. Ik lijn mezelf aan en loop me goed vasthoudend naar voren om de ankerlijn strak te trekken. Het lukt, en ik ben spoedig weer terug bij Yme. Yme stelt voor om voor de wind terug naar Dartmouth te gaan, maar ik wil niet terug. We zullen doorgaan.

Dan wordt Jesse wakker, het is al een uurtje of acht. Hij is heel vrolijk als hij mij ziet. Ik neem hem mee naar boven en het eerste dat hij zegt als hij naar buiten kijkt: “Golven”. Zijn woordenschat bereidt zich met de dag uit. Ik zet Jesse naast mij op de bank en pak een bakje. “Mama, moet even spugen, maar dat hoort erbij.” Jesse kijkt alsof hij het begrijpt en is extreem lief. Gelukkig komen we snel in de beschutting van de inham naar Salcombe. De aanloop met mooie villa's en kleine strandjes is prachtig. We zijn blij dat de omstandigheden ons naar Salcombe hebben gebracht, want dit hadden we echt niet mogen missen. Bij het visitor pontoon informeren we waar we het best kunnen gaan liggen. Een pontoon geniet onze voorkeur en we hebben geluk. Er is nog een plaatsje over aan de binnenkant van het net niet droogvallende maar wel vrij liggende pontoon in The Bag. Tussen een hoop Engelse boten meren we af en raken al snel in gesprek met Harvey die ook twee jaar rondgezworven heeft over de wereldzeeen. Maar naar eigen zeggen vanwege hypotheek en kinderen nu lekker hier op een bootje rondvaart.

Met de bijboot gaan we richting het dorpje. Halverwege stopt opeens de motor. Gelukkig hebben we roeispanen, maar met de flinke stroming komen we weinig vooruit. We gaan terug naar de boot. Ik moet stiekem lachen, maar Yme zegt boos: “Dit is niet leuk.” Nu moet ik nog harder lachen. Tijdens ons eerste vaarafspraakje begaf de motor het ook, alleen hadden we toen geen roeispanen. En geen Jesse voor wie het 'loeiie' niet snel genoeg gaat.

Uiteindelijk bereiken we het dorpje wat later met de watertaxi, terwijl Yme een poging waagt om met het bijbootje te gaan en die slaagt. We hebben een heerlijk lunch bij The Victoria Inn en wandelen omhoog om van het uitzicht te genieten, en een kort slaapje te doen onder een boom. 

 
Daarna maken we nog een lange wandeling naar South Sands, een prachtig plekje vlakbij 'The Bar' die je overmoet om van en naar zee te komen.  Met de tractor-ferry gaan we weer terug naar het dorpje en onze bijboot brengt ons zonder stotteren weer naar de boot. 

Daar eten we de restjes van gisteren en kijken de finale van het EK. Jammer dat we nu niet al in Spanje liggen. Gezien de weervoorspellingen van de komende week, liggen we hier nog wel even. Falmouth zal nog even op ons moeten wachten.