Een paar seconden voordat de achterste golf Jesse een natte broekgeeft;-)

De koninklijke familie in het duizend jaar oude Dover Castle

Weer op weg na een korte vakantie

Het is best zwaar dat vertrekkersbestaan, dus zijn we na drie weken onderweg te zijn blij dat we even op vakantie kunnen naar de Ardennen ;-). Voor een gezellig familieweekend op de camping.

We lagen zaterdag nog in Calais, logistiek toch wel handig. Dus nadat opa Carel ons met een kleine omweg ophaalt, zijn we snel ter plekke. Op het prachtige weer hadden wij niet helemaal gerekend, voor Jesse alleen dichte schoenen en laarzen mee. Nooit gedacht dat we de camping zo leuk zouden vinden, maar voor Jesse was het een groot feest met al zijn (achter-)neefjes en (achter-)nichtjes. Dus bevalt de boot niet meer, dan grote kans dat we de drie jaar vol maken in een camper.

Zondagavond komen we weer terug in Calais en maken we snel alles in orde voor de oversteek naar Dover. Na een tijdje oefenen in de auto kan ook Jesse 'Engeland' uitspreken. Daar gaan we heen dus. Er is lekker weer voorspeld zodat we ook eindelijk weer eens goed kunnen zeilen. Wat ze er in de voorspelling niet bijvertellen is dat wanneer we midden tussen de tankers en containerschepen op de drukste vaarroute ter wereld varen er plotseling een hele dichte mist komt opzetten waardoor we nog maar net voorbij onze eigen boot kunnen kijken... De nieuw geinstalleerde radar en AIS transponder komen goed van pas (ondanks mijn stomme actie waarbij ik ons onzichtbaar heb gemaakt voor anderen), zonder al teveel koerswijzigingen zeilen we lekker de zonnige haven van Dover binnen. We maken meteen een lange wandeling en zijn positief verrast door het stadje, we blijven hier nog wel een dagje langer zoals het er nu naar uitziet. Ook kopen we een prepaid SIM-kaart (handig ook voor medevertrekkers) zodat we weer goed(koop) internet aan boord hebben, ook tijdens het varen.

Boekje lezen in de zonnige haven van Dover

Tijd voor de kleine dingetjes

We blijven nog even in Calais liggen aangezien we dit weekend naar de Ardennen gaan voor een familiereunie. Maandag of dinsdag weer verder, richting Engeland. Hier dus voldoende tijd om ook de kleinere puntjes op de lijst af te werken. Kledinghaakjes, motorruimten schoonmaken, computer dingetjes, etc. En niet te vergeten, Nicole moet zelf eens op pad met de bijboot, dat was er nog niet van gekomen. Starten gaat wat moeizaam, maar na het advies om aan het startkoord te trekken of "haar leven ervan af hangt" wilde de motor toch lopen;-)

De borrelboot is geslaagd voor de eerste test;-)

In het vertrekkersnummer van de Zeilen werden we de borrelboot genoemd, dus nu het zonnetje eindelijk eens gaat schijnen moeten we de borrelbootpotentie maar eens gaan testen.... De Duitsers van de geredde Albin Vega (naar blijkt ligplaatshouders bij Egbert en Hanneke in Lemmer), de op versterking wachtende Pool Lukas met zijn grote aluminium Operon, Wim en Anja op hun sfeervolle Trintella 42, en uiteraard Max van de Cornish Shrimper, allemaal komen ze gezellig bij ons de nieuwe zitkussens testen. En de koelkast. Jesse had met iedereen de grootste lol, hij ligt dan nu ook vroeg op bed in een diepe slaap.

Het verhaal van onze Zwitserse buurman Max

Vanwege een niet gunstige wind, lage temperaturen, en nog niet afgemaake voorbereidingen liggen we nu alweer een paar dagen in Calais. Beschut, maar net een gevangenis. Al is het stadje op loopafstand en is de jachtclub sfeervol. Calais is een haven waar redelijk wat schepen stoppen onderweg naar andere bestemmingen, en op die manier maken we toch nog wat mee.

Zo moest een Duits koppel in een klein zeilbootje midden in de nacht van zee gered worden nadat ze in een visnet gevaren waren en water maakten nadat de schroefas en/of keerkoppeling ontzet was. Het haalde zelfs de voorpagina van de lokale kranten hier.

Gisteren liepen we over de brug naar de winkels en ligt daar ineens een intrigerende Cornish Shrimper, varend onder Zwitserse vlag, aan een meerboei te wachten op een opening naar de jachthaven. Bij terugkomst blijkt dit nog geen zes meter lange bootje beschutting voor de harde wind te hebben gevonden achter ons eigen drijvende flatgebouw. Als de eigenaar van de boot daar zelf een foto van maakt, nodigen we hem uit aan boord. Wij zijn erg benieuwd naar zijn verhaal. En de twee meter hoge golven tijdens zijn tocht hebben hem onderweg koud gemaakt, dus een kopje warme thee biedt uitkomst. Max, de schipper, is een Zwitserse arts die zich vijftien jaar geleden heeft voorgenomen om op zijn zestigste met zijn boot een tocht vanaf Basel via de Rijn, Noordzee en Golf van Biskaje rond het Iberisch schiereiland te maken, en via de Middelandse Zee en de Franse kanalen weer terug naar Zwitserland te gaan. Hij is nu zo'n drie weken onderweg, elke dag hoppend naar de dichtstbijzijnde volgende haven. Met zo'n bootje krijg je vanzelf een hoop aanspraak, dus tot nu toe heeft hij zich prima vermaakt. Het contrast met onze boot is echter wel een beetje groot, de Cornish Shrimper past in onze salon. Maar daar zal Max op zijn reis geen seconde minder lol om hebben ;-).

Over de drempel van Calais

Pizza eten en Jesse uitlaten na aankomst in Duinkerken

Met de nieuwe gennaker kunnen we ook in licht weer de motor uit laten

De wereld is klein

De wekker is niet afgegaan, en ook Jesse is er niet om mij, Nicole, wakker te maken. Mijn ogen gaan om kwart voor acht vanzelf open en ik lig in mijn vertrouwde bed ‘thuis’. Inmiddels heb ik niet één thuis meer, maar wel drie. Ons huis is mijn thuis, mijn vaders huis is mijn thuis en de boot is inmiddels ook mijn thuis. Ik lig dus in het bed in mijn vaders huis. De planning van de ochtend is strak. De post ophalen bij Gitte, de konijnen een knuffel brengen, de kleur van de wol voor de vestjes van de bruidsmeisjes kiezen en samen met mijn schoonmoeder naar het graf van mijn moeder. Maar ik heb ook nog tijd om even langs De Oude Tol in Naarden te gaan om wat bootaccessoires te kopen en daar blijkt maar weer eens hoe klein de wereld is. De eigenaresse van de winkel herkent mij en vraagt of de blauwe stoelen bevallen. Die staan in de opslag. Ik vertel dat wij voor langere tijd op een boot gaan wonen. “De wereld rond?” Ze vertelt dat zij ook een vriendin/oud-collega heeft die dat gaat doen. Ze noemt de naam Suzanne en ik vul aan met drie kinderen, Fenna en …. (de Sailaway). Ze valt zo wat stijl achterover. “Maar ze komen hier helemaal niet uit de buurt, ze wonen in Den Bosch,” stamelt ze. De wereld is klein.

Om kwart over vier kunnen wij terecht bij dokter Platteau, wiens boot ook bij de VVW in Nieuwpoort ligt. Jesse heeft nog steeds last van eczeem achter zijn oortjes en klaagt sinds de ochtend bij Yme over pijn, is hangerig en eet slecht. Onze eigen huisarts heeft al gezegd dat als het niet overgaat, er toch een sterker middeltje aan te pas moet komen. Dokter Platteau kijkt in de oortjes van Jesse en constateert twee prima oortjes. Voor het eczeem achter zijn oren krijgt hij Fucicort, een crème met een antibioticum en cortisone. Al snel blijkt dat Jesse gewoon zijn moeder (en opa) heeft gemist. Hij is de hele avond zo vrolijk en in goede doen. Opa leest hem een verhaaltje voor en geeft hem de fles. Mijn vader slaapt in een hotelletje in Nieuwpoort, zijn hut is nog niet gereed. Als hij van boord gaat, ga ook ik richting bed. Yme wil in de jachtclub de laatste update voor de kaartplotter nog downloaden. “Ik ben best zenuwachtig om morgen uit te varen…”, sms ik hem. “Ik ook beetje nerveus, maar is maar heel klein stukje…” Maar Yme mag niet nerveus zijn, hij is de stoere kapitein.

Piraat Jesse in de bijboot

Gelukkig zijn we het bad niet vergeten;-)

We zijn (bijna) vertrokken!

Inmiddels zitten de eerste paar dagen op de boot er op. Bij de VVW in Nieuwpoort, België, met achter ons een Belgische vertrekker. Jesse twijfelde nog of hij wel meewilde na het gezellige afscheid nemen van de familie, en liet zich vlak voor vertrek van een stoel vallen. Een uurtje en een ziekenhuisbezoek later besloten we dan maar in de avond te gaan rijden. Vanwege alle hectiek wel de nodige spullen vergeten, zoals bijvoorbeeld de laptop. Niet handig. Een jas vergeten is ook niet handig met dit weer. Soms een lekker zonnetje, maar meestal bewolkt en nu ook een koele bries. Zo hadden we het niet bedacht natuurlijk... Maar voordat we zuidwaarts kunnen op zoek naar de warmte moet er nog een hoop ingeruimd en schoongemaakt worden. En praktisch gezien lukt dat alleen tijdens het middagslaapje van Jesse. Dus we hebben nog wat tijd nodig om alles klaar te maken voor het varende vertrek. Gezien de zuidwestenwind is dat ook niet zo'n probleem, we starten de reis liever met een lekker windje uit het oosten;-)

Jesse herdenkt de omgekomen vissers uit Nieuwpoort

Nu nog even wachten op het water....

Speelhut van Jesse is bijna klaar om ingenomen te worden;-)